Xəstəxananın baş həkimi amansız bir xəstəliyə tutulmuşdu. Xaricdə müalicəsi mümkün ola bilərdi, lakin bütün həkim yoldaşları onun səfərə dözə bilməyəcəyi mövzusunda həmfikir idi. Çarəsiz bir möcüzə gözləyirdi hər kəs. Bu zaman haradan xəbər aldığı bilinməyən gənc bir həkim gəldi və onu yaxşı edə biləcəyini söylədi. Əməliyyat müvəffəqiyyətlə nəticələnmiş, baş həkim də narkozun təsirindən xilas olmağa başlamışdı. Ancaq bir atanın övladına göstərə biləcəyi qayğı və sevgi ilə gənc həkimin əlini ovucunun içinə götürərək danışmağa başladı:
- «Allah razı olsun övladım. Sən mənə narkoz vurduğunda təsirini göstərənə qədər, bir zamanlar eynilə mənim də sənin kimi gənc bir assistent ikən etdiyim bir yaxşılıq gəldi ağılıma. Bir ana gəlmişdi xəstəxanaya. Doğum etmək üzrə idi. Ultrasonda uşağın iki qıçının da şikəst olduğunu görüncə, onun belə yaşamasındansa ölməsinin daha yaxşı olacağını düşünmüşdüm. Amma ürək atışlarını eşitdikdə dözə bilmədim və doğulmasına qərar verdim. Sağlam əhali planlaması bəhanəsiylə bir çox cana qıyan sistemin inadına iki qıçı şikəst olan o uşağın yaşamasına vəsilə oldum. Allah həqiqətən heç bir yaxşılığı qarşılıqsız buraxmır balam. İnşallah mənə etdiyin bu yaxşılığın da qarşılığını görərsən.»
Gənc həkim yaşlı baş həkimin gözlərinə ancaq bir övladın baxa biləcəyi sevgi ilə baxaraq, yenə eyni şəfqətlə əlini baş həkimin əlindən yavaşca çəkər. Şalvarının paçalarını sıyıraraq dizlərindən aşağısı protez olan iki qıçını göstərərək:
- Bəli… Allah heç bir yaxşılığı qarşılıqsız buraxmır: qurtardığınız o uşaq mən idim!.. Dedi.